Vorig jaar September kwam ons boek uit: “Aardevrouwen Spreken” waarin 13 vrouwen hun relatie met de aarde beschreven en wat zij en wij (kunnen) doen om de aarde een betere plek te maken. In de periode tussen het moment dat ik het idee had hiervoor en het moment dat het daadwerkelijk uitkwam, nam ik een grote beslissing: ik zou die zomer nog verhuizen naar het plaatsje Glastonbury in Engeland. Een besluit vanuit het hart – iets wat ik al jaren wilde doen, maar nooit had gedaan met alle excuses die daarbij horen: kinderen, inkomen, etc . 2012 was echter voor mij het jaar van veranderingen: het jaar dat de omstandigheden me bijna dwongen om meer vanuit mijn hart te gaan leven. Iets wat ik als levenscoach anderen altijd had aanbevolen, maar nooit echt zelf had toegepast. Nu ontkwam ik er niet meer aan: het was nu of nooit.
Glastonbury, ook wel bekend als het eiland van Avalon, had in 2002 bij mijn eerste bezoek de aardevrouw in me diep geraakt. Het was alsof er in mij een bron geopend werd naar iets waar ik jaren naar op zoek was geweest – een verbinding met de aarde en haar oneindig vermogen tot creatie. Iets wat ook in mij zat – en waar ik nu opeens heel gemakkelijk bij kon komen. Ik realiseerde me op dat moment dat nooit echt geleefd had, maar gewoon de patronen en systemen had gevolgd van een onnatuurlijke maatschappij die normaal leken, maar eigenlijk zeer abnormaal zijn. Het had me geleid op een levenspad dat ver van mijn werkelijke kern en verlangen aflag en het was pas na 2002 dat ik mezelf eens beter ging leren kennen. Tijdens het lopen door het groene landschap van Glastonbury en het bezoeken van bijzondere krachtplekken, voelde ik me zowaar gelukkig en op dat moment was alles goed. Tijd en ruimte verdwenen – alleen het moment was er dat ik de levenskracht voelde van de aarde en wist dat ik onvoorwaardelijk met haar verbonden was.
Het dieptepunt
Ik kwam hier met niets: ik al mijn spullen verkocht en ik had nog geen werk of ander inkomen. De eerste maanden leerde ik met heel weinig rond te komen, soms met nog geen 10 pond per week. Maar ik had een dak boven mijn hoofd, te eten en ik ontmoette lieve mensen die me steunden. Ik was meteen aan de gang gegaan om activiteiten op te zetten: op mijn kaartje stond keurig – Earth Spirit Connection – Sacred Tours and Events. Het opbouwen van een netwerk duurt nu eenmaal even en toen ik in Oktober 2012 even voor een bezoek in Nederland was, zat ik qua inkomen op een behoorlijk dieptepunt. Op dat moment was ik echt even in paniek: ik ging het niet redden om mijn droom waar te maken, ik zou misschien niet meer terug kunnen naar Avalon. Vanuit deze diepe wanhoop riep ik het universum om hulp – ik had niets meer te verliezen – wat er gebeuren moest ik zou het doen. De volgende dag werd ik gebeld vanuit Engeland: wilde ik die baan nog bij het retreat centrum waar ik ooit gesolliciteerd had? Een prachtig centrum net buiten Glastonbury, midden in de natuur en waar allerlei spirituele groepen naartoe kwamen. JAAA! Natuurlijk wilde ik dit: dit was 1 van mijn wensen toen ik weg ging uit Nederland: werken met gelijkgestemden in een natuurlijke omgeving.
Van stadsvrouw naar aardevrouw
Het grootste deel van mijn leven heb ik in Amsterdam gewoond, maar nu dat ik hier in het landelijke Glastonbury woon, moet ik er niet meer aan denken om tussen de stenen en betonnen muren te zijn. Opgesloten in een ruimte waar ik de sterren niet kan zien, de zon niet kan op zienkomen, de seizoenen nauwelijks kan zien veranderen en waar de levensenergie dood valt door de uitlaatgassen van het stadsverkeer. Begrijp me niet verkeerd: een stad kan ook levendig zijn en bruisend, wat Amsterdam zeker is, maar het is niet meer voor mij. In de aanloop naar mijn verhuizing, was ik al bezig me te ontwikkelen als aardevrouw: ik gaf les in natuurmagie, organiseerde reisjes naar krachtplekken in Engeland en zette de Stichting Earth Wisdom op. Maar toen ik werkelijk hier ging wonen, viel alles op zijn plek: de aardevrouw kwam thuis.
Ik wilde de dingen anders doen – meer off the grid, zoals men dat zo mooi zegt – buiten het systeem leven en met meer aandacht voor de aarde. Wonen zonder contract, geen rekeningen voor televisie etc, geen maandelijkse abonnementen. Eten zoveel mogelijk kopen bij de natuurwinkel of bij de lokale markt, zo min mogelijk naar de supermarkt, absoluut geen verwerkt voedsel kopen en geen voedsel of drinken met onnatuurlijke toevoegingen. Geen of nauwelijks nieuwe kleding aanschaffen, vooral bij charity shops tweedehands spullen kopen, dus ook zo min mogelijk nieuwe dingen kopen. Ik ben zelfs op een gegeven moment een aantal maanden in de winter in een Yurt gaan wonen zonder stromend water, douche, toilet en centrale verwarming. Een houtkacheltje om me warm te houden (zelfs bij -10 graden) en gelukkig wel electra en internet.. wel een beetje luxe. Elke ochtend liep ik met mijn handdoek op mijn schouder naar buiten om naar de douche te gaan in een gebouw vlakbij en als ik dan naar de zonsopgang keek, voelde het alsof ik op de mooiste plek op aarde woonde. Heerlijk!
Nu
Nu ben ik bijna een jaar verder en werk ik nog steeds bij dit centrum, dat er voor zorgt dat een basis inkomen heb. Daarnaast beginnen de tours en workshops volop te draaien en ben ik deze zomer zeer druk geweest – volledig in mijn element – met het begeleiden van prachtige mensen uit verschillende delen van de wereld. Mensen die net als ik de verbinding zoeken met de aarde en met hun eigen hart. Vele van hen zijn zichzelf kwijt geraakt in de waan van de dag en de tranen die vloeien wanneer ze hier zijn, is omdat ze herkennen waar het werkelijk in het leven omdraait: onze verbinding met ons hart, met elkaar en met onze omgeving. Avalon wordt ook niet voor niets het eiland van transformatie genoemd en Glastonbury wordt gezien als het hart van de wereld. Ik ben hier thuis gekomen en voel me als een vis in het water. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheden die ik hier heb en de ruimte die ik voel om te kunnen creëren. Ik wens dit voor iedereen, want in ons allemaal zit een aardevrouw of aardeman.